FennaB

Het was meerdere mensen in mijn omgeving opgevallen dat de voorheen filosofische gespreksonderwerpen steeds meer veranderde in gesprekken over het weer, ik wil niet graag het woord oppervlakkig gebruiken maar het begint er wel sterk op te lijken. De trieste klanken van Joy Division, Low, of Radiohead kunnen me op bepaalde momenten zeer storen, klanken die me eerst nauwelijks opvielen. Hoewel ik voorheen elke week een gedicht of beschouwing op papier kreeg, ben ik al een aantal weken/maanden niet in staat iets te schrijven. Gedichten die ik schrijf zijn heftig beïnvloed door ander literair werk. Nu ik alle problemen thuis en in de familie

Ik heb altijd gedacht dat clichés meer een soort verwachtingen waren van mensen, heb er ook nooit zo in geloofd. Maar ik snap het nu beter, de honger naar clichés. Het voelt fijn. Het voelt fijn om je zoetsappige brieven te schrijven, het voelt fijn om je hand vast te hebben in het openbaar of je lichaam tegen me aan te hebben. De kans is groot dat, als ik terug kijk, dit vooral puberaal en naif gaat lijken. Maar dat maakt me op dit moment weinig uit, want de wereld heeft nog nooit zo echt gevoeld. Je hebt me laten zien dat nog nooit iemand echt heb leren kennen ondanks ze elke dag te zien. Je haalt het het beste in me naar bove

Waarom men zoveel schoonheid kan vinden in het donker is me onduidelijk. Is het de liefde voor de minderheden die ons laat geloven in de schoonheid van pijn? Is blijdschap niet net zo herkenbaar als tragedie of pijn? Een ideaal persoon heeft veel geleden maar moet nuchter spreken, moet subtiel laten merken dat hij meedoet in de race ‘Wie zwaarste leven heeft’. Deze race die gekenmerkt wordt door overledenen, suïcidale dachten en geestelijke aandoeningen wordt veelal wonnen door ‘Ik’, zeker door het puberende brein. Is het onze quest sympathiek gevonden te worden? Want wat ben je voor persoon als je iemand haat di